Την Line Magnetic την πρωτογνώρισα πριν από πέντε χρόνια, όταν ξεφυλλίζοντας τις σελίδες του Stereophile magazine πήρε το μάτι μου στην στήλη Industry Updates έναν τεράστιο τριοδικό ολοκληρωμένο. Ναι, ήθελα να έχω σπίτι μου κάτι τόσο μεγάλο και vintage σε εμφάνιση, διαβάζοντας συνάμα τα καλύτερα σχόλια για τον ήχο του. Ιδίως όταν το ζητούμενο τίμημα είναι λογικό και μου επιτρέπει να το σκεφτώ σοβαρά. Μερικά χρόνια αργότερα προσπάθησα να έρθω σε επικοινωνία και τελικώς βρέθηκα μπροστά σε μια μπροσούρα με μια ιδιαίτερη, από πολλές πλευρές, γκάμα μηχανημάτων όπου ξεκινά από τα 1500 € και αγγίζει τα 120.000 € !!! Πρώτος και καλύτερος υποστηρικτής, η αμερικανική Tone Imports, εισαγωγέας μεταξύ άλλων και των θρυλικών Shindo & Lavardin. Δεν βάζει στο ‘μαγαζί’ της ότι κι ότι και δεν σας κρύβω πως μπήκα αμέσως στον πειρασμό να δοκιμάσω μερικές από τις δημιουργίες της. Σε καμία περίπτωση το made in China δεν λειτούργησε ανασταλτικά (το οποίο made -τελικώς- δεν είναι in China αλλά Νότια Κορέα – ίσως έχει κάποια διαφορά στα αυτιά κάποιων…)
Shindo of Slanded Eyes !
Όπως και η Shindo, έτσι και η Line Magnetic ακολουθεί πιστά το Ιαπωνικό tube-moto του High End: Όχι μόνο υποστηρίζει ότι ο λαμπάτος ενισχυτής μα και τα λαμπάτα προενισχυτικά & στάδια σε ψηφιακά είναι τα καταλληλότερα για την ακρόαση μουσικής, σε κάνει να το αισθάνεσαι ευθύς μόλις τα αντικρίσεις, πριν καν τα ακούσεις. Το μέγεθος του 502CA είναι περίπου ίδιο με ενός Conrad Johnson Classic προενισχυτή, οπότε μιλάμε για ένα full-size μηχάνημα που θέλει τον χώρο του. Το βάρος του δεν ξεπερνά τα 7 κιλά και τόσο το σασί όσο και η πρόσοψη σε εντυπωσιάζουν με την ποιότητά τους – πιστέψτε με οι φωτογραφίες το αδικούν. Μερικά ακόμη ‘τεχνικά’ τα οποία πρέπει να γνωρίζετε για την συσκευή είναι πως διαθέτει και λαμπάτη (92db s/n ratio, 3V output rca) και solid-state (98 db s/n, 2.4V output rca) έξοδο με επιλογή μέσω διακόπτη, εξόδους RCA & XLR, ανόρθωση τάσης μέσω λυχνίας 6Ζ4 και buffer με ζεύγος των 12AU7/ECC82 καθώς φυσικά και το 32-bit τσιπ ESS Sabre 9016. Από εισόδους πάμε μια χαρά, ενσωματώνει USB 2.0 με ανάληψη και ανάλυση έως τα 192Khz/32bit και επιπροσθέτως ομοίως ικανές AES/EBU, BNC, Οπτική and Coax S/PDIF.
Πηγαίνοντάς τα καλά από την πρώτη στιγμή, διαπιστώνω πως το υπομονετικό στρώσιμο του 502CA παίζει τε-ρά-στιο ρόλο. Μέχρι τις πρώτες εκατό περίπου ώρες αποδίδει την μουσική με έναν πολύ ευγενικό και συνάμα ηχοχρωματικά πλούσιο και φυσικό τρόπο, μα κάπως κλειστό, πυκνό και σκοτεινό. Μετά από περίπου είκοσι μέρες και κοντά στις διακόσιες ώρες στην πλάτη του τα πράγματα άνοιξαν αισθητά και παράλληλα το συνολικό άκουσμα λέγεται με βεβαιότητα πρωτοκλασάτο.
Tube profile:
Σίγουρα το συγκεκριμένο ψηφιακό στο λαμπάτο του προφίλ με τις 12AU7 /6Z4 όπως έρχεται από τον κατασκευαστή, είναι φτιαγμένο για να ακούγεται ξεκούραστο και να προτρέπει σε αναλυτική ακρόαση διαρκείας χωρίς ελλείψεις μακροδυναμικών και ίχνη ατονίας. Κάτι τέτοιο δεν προσφέρεται εύκολα στην κατηγορία τιμής όπου κινείται το Line Magnetic, μιας που έχουμε ΄γευθεί’ αρκετές προτάσεις που δεν θεωρούμε πως συνολικά διαθέτουν τα κάλη τούτου εδώ. Με ένα χρωματάκι-προσωπικότητα που εντείνει την φυσικότητα της απόδοσης των ακουστικών οργάνων μα και ενθουσιάζει τους λάτρεις της ροκ όταν έρχεται πχ. ένας VOX και μια Fender ή Gibson στη σκηνή (για όσους αναγνωρίζουν τον ήχο πίσω από τις λέξεις αυτές), το γρήγορο και γεμάτο χαμηλό του και η σκηνή-ολογράφημα δεν μπορούν μαζί και χώρια να σε αφήσουν αδιάφορο . Aυτή η αισθητή άποψή του για τα μουσικά δρώμενα δεν είναι απαραιτήτως κατακριτέα ή μειονέκτημα. Ακούγοντας τις δουλειές των Led Zeppelin, Doors, P.Floyd και Beatles (44.1 / 96 & 192 Hi Res files) για ν-ιοστή φορά καταλαβαίνεις σε πόσο σωστό δρόμο τονικά έρχονται τα πράγματα με οδηγό το συγκεκριμένο ψηφιακό. Εκτός από την κλασσική μουσική, το όποιο ροκ έως και μέταλ άκουσμα διαθέτει την απαραίτητη μεγαλοπρέπεια και σώμα σε όλο το φάσμα. Αυτό γίνεται αισθητό ακόμα και με μικρά ηχεία βασής που δεν φημίζονται για το wall-of-sound τους σε μεσαίες εντάσεις. Οι χροιές πλέον πλησιάζουν πολύ-πολύ κοντά στην αλήθεια και η λεπτομέρεια που συνοδεύει το άκουσμα σου πλασάρει ένα αποτέλεσμα το οποίο διαθέτει τα ζητούμενα και προσόντα του σήμερα χέρι-χέρι με τον αισθησιαμό και την πειστικότητα του ήχου των δυνατών ονομάτων γύρω από τον αστερισμό της λυχνίας. Όπως καταλάβατε, παραμείναμε και παρέμεινα πολύ περισσότερο από ότι υπολόγιζα στην επιλογή της λαμπάτης εξόδου του μετατροπέα. Η ψηφιοποίηση του σήματος μετουσιώνεται σε ένα ώριμο άκουσμα που προσομοιώνει με μαεστρία την φυσικότητα της αναπαραγωγής και με επιτυχία την στόφα του τίμπρου των οργάνων. Δίνει έμφαση σε αυτή, όμως με την αίσθηση πως το κυνήγι της απόλυτης περιγραφής των διαστάσεων του χώρου και μιας πιο αέρινης και αιθέριας παρουσίας των φωνών άφησε τους κατασκευαστές ελαφρώς αδιάφορους.
[/vc_column_text][/vc_column][vc_column width=”1/2″][vc_column_text]
The Delicate Solid-State profile:
Το solid state πρόσωπο του μετατροπέα αποδείχθηκε ιδιαίτερα χρήσιμο, μιας που και αυτό είναι ευγενέστατο μα προσφέρει πιο ανάλαφρο και ευκίνητο ήχο χωρίς ενδείξεις στρεσαρίσματος. Όταν έχουμε να κάνουμε με παλαιότερες ή “φουσκωμένες” παραγωγές οι οποίες ζητούν απεγνωσμένα μια καλύτερη ταξινόμηση των ερμηνευτών στον χώρο και ίσως μια πιο κρύα εικόνα, η επιλογή αυτή θα βάλει τα πράγματα στην θέση τους. Ένα παράδειγμα, το θρυλικό τριπλό κονσέρτο του Beethoven με τους Richter, Oistrakh, Rostropovich υπό την μαεστρία του Von Karajan (abbey road). Εδώ μια αναλυτικότερη ματιά είναι προτιμότερη σε σχέση με την πιο βαριά και δραματική απόδοση του λαμπάτου output. Οι αποστάσεις των ερμηνευτών προσδιορίζονται με μεγαλύτερη ακρίβεια και τα είδωλα πλαισιώνoνται με περισσότερο αέρα. Η συγκεκριμένη επιλογή δεν κάνει μεγάλες εκπτώσεις όσον αφορά το ηχόχρωμα και το σημαντικότερο δεν σκληραίνει τα μεσαία και άνω συχνοτικά ρέτζιστρα.
Συγκρίνοντας το 502CA με τους γνώριμος solid state μετατροπείς των δοκιμών μας, διαπιστώνω μια έλλειψη στην υγρότητα και την αμεσότητα των φωνών. Σε άμεση αντιπαράθεση με το Benchmark DAC1 ή Bryston BDA1, ψηφιακά αρκετών αστέρων και κοντινά σε τιμή, χάνεται τελικά μέρος από τον καλογυαλισμένο, σποραδικά λαμπρό και καλοφωτισμένο ήχο μα και η κάπως πιο ιλουστρασιόν υφή της μεσαίας. Τα μουσικά έργα αποδόθηκαν με περίσσιο ηχοχρωματικό και αρμονικό πλούτο, τα ακουστικά όργανα και ιδιαίτερα ηχογραφήσεις με βιολί, βιόλα, τσέλο ή κλασσικές κιθάρες γέμισαν τον χώρο με μια πιο φυσική υφή ενώ ιδιαίτερα στην μεσαία περιοχή διακρίναμε μια τάση για πιο σκοτεινές και λιγότερο αστραφτερές εικόνες. Τα πάντα εστιάζουν λίγο πιο πίσω μέσα σε ένα πιο ήρεμο περιβάλλον. Μας θύμισε έντονα την αισθητική πολλών προενισχυτών της Conrad-Johnson, κάλλιστα θα μπορούσε να ήταν ψηφιακό της αμερικανικής αυτής οικογένειας – σχολής ήχου.
Η μεσαία περιοχή και εδώ ευχάριστη και διαυγής, ντύνεται από ένα διάφανο πέπλο ευγένειας, τέτοιο όπου καταφέρνει να μην μασκάρει ούτε την πιο ισχνή λεπτομέρεια. Μιλώντας για την απόδοση λεπτομερειών, αυτές δεν έχουν την φόρα και την λάμψη πολλών ημιαγωγικών διάσημων συσκευών, ακούγονται όμως μέσα στην μίξη πεντακάθαρα και θα ικανοποιήσουν ακόμη και αυτόν που ψάχνει για …scanning της παραγωγής. Καμία σοβαρή ένδειξη έλλειψης σε αυτόν τον τομέα – ακριβώς το αντίθετο. Ομοίως και ίσως και εντονότερη η πληρότητα (!) και στο λαμπάτο στάδιο. Οι υψηλές και μεσουψηλές συχνότητες μας θύμισαν περισσότερο παλιούς γνώριμους φίλους όπως τα Gen V της Theta και το Nu-Vistor της Μusical Fidelity. Ακόμα υπάρχουν στους χώρους μας και σας πληροφορώ μερικές υλοποιήσεις που έγραψαν ιστορία στέκουν μια χαρά στα πόδια τους και στους καιρούς μας. Το soundstage αν και αισθητά πιο κοντό και μικροκαμωμένο από την λαμπάτη απόδοση, πείθει και καταγράφει ελαφρώς αναλυτικότερα το ότι συμβαίνει μέσα σε αυτό. Για το χαμηλό ούτε παράπονο, γεμάτο και πιο πειστικό με τις 12AU7 σε δράση, λιγότερο οργανικό και πλούσιο σε αρμονικές στην κατά τα άλλα αξιόλογη solid-state. Try both ways ! Οι υποκειμενικές προτιμήσεις του καθενός περί του πως θα ήθελε να ακούει την μουσική, σεβαστές. Ολοι όσοι ασχολούμαστε με την υψηλή πιστότητα ξέρουμε ότι μια επιλογή κάτω από το ίδιο σασί είναι ευπρόσδεκτη.
Χροιές υπεράνω υποψίας !
Είναι κοίνοτυπο να επισημάνω για πολλοστή φορά πως η ηχητική απόδοση και συμβίωση με το ψηφιακό της Line Magnetic αποτελεί μια ξεχωριστή μουσική εμπειρία, που όμοιά της δύσκολα θα βιώσετε αλλού. Όπως μια κεφαλή της σχολής Koetsu έτσι και εδώ, στα ψηφιακά μονοπάτια, η ηχητική προσέγγιση έρχεται λες και δέχθηκε τα φώτα κάποιου γκουρού των αναλογικών. Σαγηνευτική η πειστικότητα χροιών, ενας πυκνός και ελαφρότατα ρετρό/ρομαντικός μεγάλος ήχος που κάποιοι κυνηγούν φανατικά και μια μεστή, καθαρή μεσαία με τρισδιάστατη εικόνα που σπανιότατα συναντάς στα χρήματα. Μην του αρνηθείτε μια ώρα προσεκτικής ακρόασης, άλλωστε το αντίτιμο κάθε άλλο παρά δυσθεώρητο είναι. Κάνει τα πάντα όσα μπορεί στο να φέρει την γοητεία του αναλογικού στα 32 bits.
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column width=”1/1″][/vc_column][/vc_row]Line Magnetic 502CA ψηφιακός μετατροπέας, τιμή: 1850,-€
