Golden Acoustics Invitational Auditioning Part 1/2

 

---

---

---

---

Golden Acoustics Invitational Auditioning Part 1/2

covered by Tony Pothitos
photography by Petros Hatzianastassiou

 

 

Ο εγκέφαλος είναι περίεργο πράγμα τελικά. Μας λέει ότι βλέπουμε ή όταν ενοχληθεί από κάτι, δίνει μια εντολή στον υποθάλαμο και πάει απευθείας στο κέντρο επεξεργασίας. Έπειτα νιώθουμε σαν να θέλουμε να πέσουμε για ύπνο, να λιποθυμήσουμε, ή ακόμα και να «τα βγάλουμε». Το τελευταίο από τα τρία μου συνέβη εμένα απόψε και για μερικά δεύτερα, πάρα λίγο να πέσω θύμα σε ένα απίστευτα άσχημο συμβάν μπροστά στους φίλους και αδέλφια μου από το ACA (Audiophile Club of Athens), μα και άλλους καλεσμένους! Αλήθεια το φαντάζεστε; Να είσαι σε μια ακρόαση, και να σου έρθει φρέσκια και κομμένη σαλάτα χωρίς πιάτο!!!

Λοιπόν, εφόσον πέρασε και αυτό με αρκετή προσπάθεια και με ήρεμη σκέψη έφυγε το νευρολογικό και ψυχοσωματικό κομμάτι, επιτέλους μπόρεσα να γράψω μερικές γραμμές. Εδώ, επιτρέψτε μου να εξηγήσω το φαινόμενο αυτό που έπαθα. Τα αυτιά μας και τα μάτια μας έχουν μια αργή επικοινωνία, εμείς θεωρούμε πως είναι γρήγορη αλλά στην αλήθεια έχουμε μια απόσταση που μετριέται σε χρόνο στα .30 του δευτερολέπτου. Αυτός ο χρόνος δεν είναι αντιληπτός άμεσα από μας, αλλά από το στομάχι μας δια μέσου ενός άξονα στο πίσω μέρος του εγκεφάλου και από εκεί στέλνεται σήμα στον νωτιαίο μυελό ή στο στομάχι, ότι δηλαδή έχεις αποσυντονιστεί για κάποιο λόγο. Έτσι έρχεται η αδιαθεσία να μας σώσει από αυτό που βλέπει, εάν δεν βαδίζει με αυτά που ακούει, έπειτα από λίγη ώρα.

Πριν γράψω οτιδήποτε άλλο θα ήθελα να σας πω ότι λόγου αμάθειας δικιάς μου, ωστόσο και το σεβασμό μου για την Ελληνική γλώσσα, δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να αρθρογραφώ όπως τώρα. Όχι επειδή με τον χρόνο έμαθα να τα λέω πιο σωστά, αλλά επειδή ο οικοδεσπότης ήθελε παρόλο την ασχετοσύνη μου, γενικώς, να γράψω για το τι άκουσα. Ωστόσο το στομάχι μου και η αναπνοή μου έκανε παύση για λίγο και συνήλθα με το πρώτο άκουσμα, με την φωνή της Nina Simone. Όχι απλώς την έβλεπα, όχι απλώς ήμουν με ένα χαμόγελο που δεν έχω ‘φορέσει’ για πολύ καιρό αλλά επιτέλους, είπα στον εαυτό μου, κάποιος πραγματικά νοιάστηκε να φτιάξει το δωμάτιό του -εφόσον το επέτρεπε η γυναίκα και το σπίτι- μόνον για την μουσική. ΚΑΙ ΠΕΤΥΧΕ!

 

 

 

 

 

Εάν υπάρχει η σπάνια περίσταση, εκεί όπου δεν ξεγελιέσαι ότι μια εγγραφή έγινε μπροστά σου μια “πραγματικότητα”, τότε πρέπει να παραδεχτώ ότι απόψε συνέβη ακριβώς αυτό (μπορεί να το έχουν πει και άλλοι, αλλά εγώ προσωπικά έχω πάει σε άπειρες συναυλίες και θεωρώ πως ξέρω να διακρίνω το γνήσιο συναίσθημα ζωντανής συναυλίας). Δεν πιστεύω ότι το τέλειο υπάρχει και έτσι θα μιλήσω για το απόλυτο άνοιγμα του ήχου -σαν ορχήστρα απλωμένος- που με την πραγματικότητα στο νου, το ότι ακούμε δυο μόνο κανάλια και όχι όλα τα όργανα & φωνή με πάνω από 16 κανάλια/ηχητικές παρουσίες, είναι πραγματικά άξιο προς απομίμηση. Από όποια σκοπιά και να το δεις.

Nina Simone – “Plain Gold Ring”

Ο χρόνος που χρειάζεται ένα σήμα να φτάσει στα αυτιά μας καθώς ζούμε ένα ζωντανό πρόγραμμα είναι παντελώς διαφορετικός από το να ακούμε καλώδια και μηχανήματα φτιαγμένα για την, κατά το δυνατότερο, πιστή αναπαραγωγή του αρχικού γεγονότος. Η Nina Simone όχι μόνον έδωσε ρεσιτάλ προς το κοινό της, αλλά παραδέχομαι ότι δεν έχω ξανά ακούσει τόση μουσικότητα, με μια μοναδική εστίαση στην μελωδία. Και όλα αυτά, από κάτι που δεν έχει αίμα να ρέει στης φλέβες του, κάτι που δεν αισθάνεται και δεν αναπνέει. Και όμως είναι τόσο ζωντανό! Πανέμορφο και ψυχικά αδύνατον να περιγράψω στο εκατό της εκατό! Ο λόγος που επινόησα την ιδέα της ενσωμάτωσης μουσικής στο κείμενο είναι απλός, κατανοητός εάν σκεφτούμε πως εφόσον μιλάμε για ήχο, θα πρέπει να ακούτε και όχι μόνον να διαβάζετε τα εν λόγω ακούσματα, έστω. Τα μέσα που μας δίνει σήμερα η τεχνολογία μας επιτρέπουν να επικαλούμαστε την μουσική αμέσως, κάτι που μέχρι χτες ήταν αδύνατον. Έτσι και με την ‘ευλογιά’ σας θα κάνουμε ακροάσεις μαζί, αντί να είμαι μόνος στα ταξίδια αυτά, σε τούτες τις ψηφιακές σελίδες και με παγκόσμια πρωτιά!

 

Louis Armstrong & Duke Ellington – “It Don’t Mean a Thing (If It Ain’t Got That Swing)”

Συνεχίσαμε με τον Louis Armstrong, που με μια αναπνοή θα γύριζε το κοντέρ σε αλκοολτέστ. Καθόταν μπροστά από την ορχήστρα και τις λιγοστές φορές που κουνιόταν γινόταν αντιληπτό όπως στην πραγματικότητα. Διότι η φωνή του χανόταν όταν γύριζε το κεφάλι του μακριά από το μικρόφωνο. Όπως όταν βρίσκεται απέναντί σου, κοντά σου. Η χορδές του λάρυγγα του ήταν τόσο πολύ κοντά σε αρμονικές με τα όργανα, όπου τα συχνοτικά κύματα ως όλον ήταν μια απόλαυση – και τον ευχαριστώ θερμά. Δίπλα σε άλλες του εμφανίσεις, όσο πιο δυνατά σε ένταση και να τραγούδαγε, εκεί που περίμενες το γνωστό τσίμπημα στο αυτί από μια τόσο δυνατή παρουσία, ήρθε μια φυσική χροιά με μια ταχύτητα και χρονισμό που δεν μπορούσες να αρνηθείς ότι ήταν τίποτα άλλο εκτός από …μια ζωντανή εμφάνισή του μπροστά στα μάτια σου. Και μετά σου λένε «πίστεψε σε ότι βλέπεις μόνο»!

Πόσα δεν ήξερα αλλά έμαθα. Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να μεταφέρω την γνώμη μου σε αναγνώστες που δεν βρίσκονταν μαζί στην παρέα. Δεν ήσασταν εκεί, ώστε να μου κάνετε την ζωή πιο εύκολη. Θα ήταν ίσως υπερβατικό αλλά εμπνευσμένο από την ημέρα, να προσπαθήσω να φτιάξω έναν πίνακα ζωγραφικής για το εν λόγω ηχοσύστημα. Η τέχνη, κάποιες φορές, μόνον με τέχνη προβάλλεται. Και ο ήχος το επέβαλλε. Ένιωθα ότι ένα πινέλο έβαφε το δωμάτιο με ακουστικές επιρροές από χρώματα και όχι από άλλα όργανα. Η μπογιά από το πινέλο να βρέχει τους τυχερούς με νότες από κόκκινο, ροζ, μαλακά πράσινα και ζεστό πορφυρό, συνοδευόμενο από μπλε νότες που ξάφνιαζαν καθώς η μερική σιωπή έκοβε την ανάσα του ακροατή.

Στο επόμενο κομμάτι έψαξα ένα ψέμα να βρω, δυσκολεύτηκα και τελικά δεν βρήκα κάτι. Όταν τα δάχτυλα πίεζαν το τύμπανο με ταχύτητα φωτός βγήκε από τον ήχο μια γνησιότητα απερίγραπτη. Σαν αστέρι χαμογέλασα και την ύψιστη ηδονή του κόσμου ένιωθα όταν με έπαιρνε η μουσική και με σήκωνε σαν λευκό σεντόνι, στα ουράνια. Εάν με αγαπάς, παίξε το ξανά βρε Κώστα. Please! Θέλω τα αγγίγματα των δακτύλων να ξανακούσω σε κάθε όργανο, με την ίδια μοναδική άνεση, χωρίς αιχμές, όπως μόνον το αυτί μας αναγνωρίζει το αληθινό. Να ζήσω τον ρυθμό και την αναβίωση του πραγματικού που πήρε την καρδιά μου καθώς το πιάνο και το ακορντεόν παίζανε σαν χαρταετοί με τον ρυθμό και την γλυκιά ηχώ που ταλάντευε τα αυτιά και την ψυχή μου. Ακόμα και το οιστρογόνο της ερμηνεύτριας έπιανε το μικρόφωνο. Υπερβολές; Απλά και μόνον η απόλυτη υπέρβαση στον ήχο, το τελικό επίπεδο που θα στήσει όσο ολογραφικά και ιδανικά τα είδωλα των ερμηνευτών μπροστά σας.

Ήταν πραγματικά ξάφνιασμα για εμένα, το πόσο διαυγές ήταν το σύστημα και στον μουσικό τίτλο αυτό. Όλα τα όργανα, ξανά, απλωμένα ασυμπίεστα, χωρίς επιβεβλημένο χρώμα και με καμιά τονική απόκλιση από το αληθινό . Το δωμάτιο και η δουλειά με μεράκι εδώ φάνηκαν, όπως και η απαράμιλλη εμπειρία κατά το στήσιμο και της παραμικρής λεπτομέρειας του χώρου.

 

Isao Suzuki Trio – “Aqua Marine”

Πιστεύω πώς για να διαβάζετε αυτές τις στήλες, ξέρετε πολύ καλά και το κομμάτι αυτό, αλλά και την εταιρία που κάνει τις εγγραφές. Εδώ ήμουν και παρέμεινα ήρεμος. Λέω από μέσα μου, δεν θα ξαφνιαστώ ακόμα και με τις πρώτες νότες, τα έχουν πάει καλά πολλά ηχοσύνολα αναφοράς. Μέτα όμως τα κρουστά και το τσέλο, ήμουν κοντά στο να αναθεωρήσω και το γράφω: ήταν τόσο τρισδιάστατα που πραγματικά πίστευα ότι θα μπορούσα να τα πιάσω εάν άνοιγα τα χέρια μου!

Το έχω ακούσει 50-100 φορές αυτό το κομμάτι σε πάρα πολύ αξιόλογα setups και ακόμα και στο σπίτι μου, αλλά σήμερα τελικά ή είμαι ερωτευμένος με κανένα μοντέλο ή με πότισαν κάτι περίεργο, διότι ήταν σαν να μην το είχα ακούσει έτσι ποτέ! Η μουσική δεν ήταν ‘στημένη’, μηχανική ούτε στο ελάχιστο και η σκηνή είχε αυτό που λένε οι Αμερικανοί ‘free floating’, ένα ελεύθερο παίξιμο σαν να αναρτάται ολοκληρωτικά με τρόπο που τα είδωλα ελευθερώνονται σαν πουλιά που πετούν για πρώτη φορά μπροστά σου. Φτερά από το keyboard και μελωδία σαν τον χτύπο της καρδιάς μου όταν βλέπω άλογα ελεύθερα να τρέχουν στο δάσος. Ποια μηχανήματα και καλώδια;

Ben Webster – “Soulville”

Stevie Ray Vaughan – “Chitlins Con Carne”

Μετά ήρθαν και τα Blues. Τι το ήθελε;

Αρκετά δεν πέρασα απόψε; Δηλαδή, πόσο λάθος ακούω μουσική και πρέπει να τα δω όλα σε μια νύχτα!! Η μπότα. Η μπότα είναι για μένα το μεγαλύτερο και πιο δύσκολο πράγμα να αναπαράγει ΣΩΣΤΑ ένα ηχοσύστημα, μετά από ένα καλοηχογραφημένο πιάνο. Εδώ μιλάμε για δυο πράγματα, το ένα είναι να μην αισθανθείς κάποια μεγέθυνση ή και σμίκρυνση, να μην γίνουν τα πράγματα τερατώδη ή μικρά -εάν βέβαια και στην παραγωγή έχουν τηρηθεί λογικές αναλογίες- και δεύτερον να μοιάζει με την αληθινή μπότα του οργάνου στην χροιά, το ‘δέρμα’ που χτυπά ο ντράμερ να μην γίνει πλαστικό. Σπανίως βρίσκεις και τα δυο και απόψε χάρηκα μια τέτοια δυσεύρετη ακουστική απόλαυση, ιδιαιτέρως σε αυτό το σημείο. Η φωνή μπασάτη, να μην αποκλίνει από το ανθρώπινο σε όλο το κομμάτι. Για μένα ήταν σαν να είχαν βάλει και ένα μικρόφωνο μέσα στο στόμα του και να κάνουν εγγραφή από εκεί, να πιάσουν και από εκεί κάτι στην μίξη!! Εάν ήταν πιο βαθιά θα ήταν κολονοσκόπηση δηλαδή!! Όσο για την κιθάρα, τι να πω? Θυμόσαστε τις Stratocasters σε πάμπολλες φώτο από αμέτρητες rock μπάντες στα εξώφυλλα? Ε λοιπόν εμφανίσθηκε η Fender American Strat, μια Fender με τον κιθαρίστα και τον λαμπάτο ενισχυτή του μπροστά σας – αυτή ήταν! Το booth, ο χώρος της ηχογράφησης να ακούγεται έτσι ώστε να λες ‘ναι, είμαι αλήθεια εκεί΄ και το βάθος να είναι υπαρκτό, και όχι πλασμένο από εφέ. Εντυπωσιάστηκα, αλλά αμάν πια! Σε λίγο θα θέλω καρδιογράφημα διότι θέλω να ξέρω εάν είμαι μεθυσμένος η ναρκωμένος. Δεν μας παρατάς και εσύ οικοδεσπότη. Συγχύστηκα! Ώρα για νερό!

Επιστρέψαμε να φάμε μια τούρτα στο πρόσωπο με το «I Put A Spell On You». Η φωνή σε άλλο επίπεδο. Σαν κρασί με οξύτητα να μένει πίσω από κάθε γουλιά, οι νότες αφήναν πίσω τους αίσθημα που θα έκανε και τον Άγιο Αντώνιο, μεγάλη η χάρη του, να μεθύσει μέσα στην έρημο. Ταξίδι που λίγες φορές θα πάει κανείς πιστεύω, από τον καναπέ του. Δεν αντέχω άλλο ! Εδώ μιλάμε για φωνή με συναίσθημα που επισκιάζει τα πάντα, κάνει την υπόλοιπη μουσική σχεδόν να μην ακούγεται. Όχι λόγο έντασης, αλλά λόγο ψυχής σε έκανε να δώσεις όλο σου το είναι και αφήνεις πίσω όλα τα άλλα….

…και μετά σε βάζουν στον επόμενο και τελευταίο γύρο. Ο εχθρός μου λέγεται Κλασσική! Δυστυχώς έπρεπε να ακούσουμε βεβαίως-βεβαίως και κλασσική. Γιατί να ντυθώ, να φορέσω κολόνια και να βαφτώ, να βάλω περούκα να πάω να ακούσω τι; Μην πιστεύετε ότι σε όλους αρέσει η κλασσική μα και τα οπερατικά έργα, όλα τα μονοπάτια που πρώτοι χάραξαν οι κορυφαίοι συνθέτες, διότι απλώς δεν θέλουν να το πουν. Εγώ προσωπικά την αγαπώ σε περιορισμένο αριθμό κομματιών. Εδώ, παρόλο που δεν ήμουν ντυμένος με τα καλά μου, ένιωθα, και άκουγα τους διπλανούς, μύριζα την Channel No 5, και άκουγα κυριολεκτικά ακριβώς όπως είσαι όταν πας σε ένα τέτοιο χώρο. Η ατμόσφαιρά ήταν τόσο ζωντανή που πίστευα ότι θα γύριζα να έβλεπα τον πατέρα μου δίπλα μου, (όταν με ανάγκαζε να πηγαίνω μαζί του σε κάθε παράσταση όπου και να ήταν, Καναδά, Αμερική – τον έβριζα μέσα μου). Όποτε άκουσα και εγώ με πείσμα. Επιτέλους, να ‘ρίξω’ το σύστημα κάπου, ε δεν γίνεται κάπου θα σε πιάσω, είσαι ή δεν είσαι για κλασσική; Περίμενα το μπάσο να είχε αυτό το περίεργο βάρος το οποίο ο κάτοχος φορτώνει στην ηχογράφηση και ο επισκέπτης στο σύστημα. Ήταν ακριβές, γρήγορο και σαφέστατο σε όλα τα καλά ηχογραφήματα, τοποθετημένο στην γωνιά του. Δεν σε χτύπαγε το στομάχι, δεν ήταν αφύσικα βαρύ παρόλο την ένταση και οι τοίχοι, εδώ, είχαν πρόσωπο άπραχτο και άφηναν χώρο να αναπνεύσουν και οι χορδές όπως και τα υπόλοιπα όργανα, αρμονικά. Δεν ήμουν σίγουρος εάν δεν βλέπω καλά ή δεν ακούω καλά, απλώς…. o χρονισμός ήταν σωστός. Κάτι που δεν το καταλαβαίνεις μέχρι να το ακούσεις σωστά! Ο χρόνος που αναφέρομαι είναι ο χρόνος ανάμεσά στο όργανο και στο αυτί μας. Πολύ βασικό να χαρακτηρίζει θετικά ένα playback, διότι ο χώρος παίζει και τον κυρίαρχο λόγο εκτός του συστήματος. Το επόμενο κλασσικό κομμάτι με βιολιά από τον βασιλιά της Ρωσίας. Παίζανε απαλά και με τον αέρα της κάθε νότας τους να περνάει από τα αυτιά μας και έπειτα το ρίγος και το ταξίδι στην ραχοκοκαλιά κάτω. Εννοείται ότι είχε μουδιάσει o εγκέφαλος μου μέχρι τον υποθάλαμο. Ένιωθα τον άνεμο να στριφογυρίζει με κυκλικό ρυθμό, σαν εσωτερικός τυφώνας που γυρνάει από μέσα μας προς τα έξω και λέει, κοίτα, άκου! Ζωή υπάρχει και πρέπει να την ζήσεις δια μέσου εμού, εάν θες να βρεις το νόημα της ζωής.. Κάτι μου θυμίζει αυτό, είπα στον εαυτό μου!! Αλλά καθώς ένιωθα άψυχο ον, για λίγα δευτερόλεπτα ένιωσα κενός μέσα μου.

Ένιωσα όμως την μοναξιά που θα είχα καθώς πήγαινα σπίτι μου απόψε. Γιατί να μην μπορούμε όλοι να είμαστε τόσο καλά όσο είμαι εγώ τώρα; Γιατί να μην ακούμε όχι μόνον την μουσική, αλλά τον εαυτό μας κατά βάθος και να αφεθούμε σε αυτό που όλοι μας λατρεύουμε; Ο ήχος, τα τραγούδια, η ‘μουσική μας’, η ιστορία και το μέλλον, σε νότες έμπνευσης άλλης πηγής αλλά παιγμένη από ανθρώπους σαν εμάς. Πως είναι δυνατόν η μουσική, σε αναπαραγωγή να σου φέρει αληθινή έμπνευση, όχι να χορέψεις, αλλά να αλλάξεις πρόσωπο στην ζωή, στον χαρακτήρα, η ακόμα και να γίνει καλά μια νόσος; Πως γίνεται μια εγγραφή της Columbia να μας κάνει άνω κάτω λες και περνάμε έναν έρωτα και έναν πόνο μέσα σε λίγα λεπτά μιας ακρόασης; Πραγματικά ΠΩΣ; Γίνεται να με καθοδηγεί εσωτερικά ένα πνεύμα από ένα μηχάνημα, που στο κάτω κάτω της γραφής είναι φτιαγμένο για να βγάλει κάποιος χρήματα; Ξέρω την απάντηση, αλλά υπάρχουν τέτοια άτομα που θέλουν να μας μάθουν κάτι που δεν ξέρουμε; Είμαστε δεκτικοί στην πρόκληση-πρόσκληση, χωρίς κομπλεξισμούς και ζήλιες; Μήπως υπάρχουν και εταιρίες που θέλουν να κάνουν το καλύτερο για όλους και όχι για τα του τζίρου τους και μόνον; Μήπως υπάρχουν άτομα που δουλεύουν με πάθος και αυτό μεταφέρεται ως άριστη επένδυση τελικά; Τότε γιατί δεν το έχω νιώσει έτσι ξανά; Δεν το θέλαν άλλοι; Αποκλείεται! Όλοι θα το θέλουν, τότε πως το κατάφεραν εδώ πέρα; Ποιος είναι ο οικοδεσπότης δηλαδή; Θεός; Το δικαιούμαι και εγώ! Επιμένω. Πρέπει και εμείς να τα έχουμε όλα αυτά, κοντά μας. Πως ένιωθα τα άτομα στο δωμάτιο μέσα, δίπλα μου, όσους είχαν έλθει απόψε εδώ να ακούσουν. Έτσι ένιωθα και τους μουσικούς που ήταν ολοζώντανοι απόψε μαζί μας. Οι μουσικοί μιλούσαν με την ζεστασιά και αγάπη που στεγάζεται από κάτι που δεν γίνεται πιστευτό: ένα μηχάνημα, ένα σύνολο, μια κεφαλή να κατεβαίνει στο αυλάκι.

Τελικά που κατέληξα; Τα μηχανήματα όπως είναι, είναι σχεδόν άχρηστα, εκτός εάν αυτός που τα στήνει έχει την ικανότητα να τα αναθρέψει όπως μια μάνα ένα παιδί, να γεννήσει ένα σύστημα. Στοργή και απίστευτη θυσία μιας ζωής να μεταβιβάζεται ως γνώση, θεωρία και πράξη ώστε να γίνει μια άλλη ζωή πιο ευτυχισμένη από τον ίδιο!

Εδώ πίνω στην υγεία σου Κώστα και σε κάθε Κώστα που προσπαθεί να δώσει αυτό που μπορεί, να περάσει το μήνυμα της απλής νότας στην ψυχή του κάθε ακροατή που καλούμε σπίτι μας. Ποιος ηλίθιος είπε ότι μόνον οι ίδιοι μουσικοί ξέρουν να εκφράζονται έτσι; Να που και εμείς μπορούμε κάτι ακόμα καλύτερο να κάνουμε. Να διατηρούμε εκείνη την πραγματικότητα αναλλοίωτη στον χρόνο, μέσα στον χώρο μας. Αυτό τελικά δεν είναι ο σκοπός μας; Η μουσική είναι αναγέννηση του ανθρώπου, ορίστε που μόλις κατάλαβα ότι εγώ επίσης είμαι μουσική. Δεν εξηγείται αλλιώς. Ότι είμαι και είσαι η σάρκα όλων τον στοίχων και νοτών που γράφτηκαν και παιχτήκανε ποτέ. Εγώ ο άνθρωπος γράφω, μπορεί από έμπνευση, μπορεί από ταλέντο. Εγώ όμως από αγάπη ακούω και δίνω ήχο σε άλλους ώστε να χαμογελάσουν. Και εδώ εμείς οι λάτρεις του High End, αυτό που δεν έχει καν όνομα, δεν πρέπει να σταματήσουμε ποτέ να βαδίζομε προς αυτήν την κατεύθυνση, όσα χρόνια και να πάρει. Κάνετε το ταξίδι. Δεν θα σας απογοητεύσει ποτέ!

covered by Tony Pothitos

To be continued…

Golden Acoustics Invitational Auditioning Part 2/2

---

This world-class system is made of:

 

---

 

---